Ποια τα συστατικα της «Νεας Οικονομιας»; Απο το καινοτομο επιχειρειν στην ηλεκτρονικη διακυβερνηση.

Ποια τα συστατικά της «Νέας Οικονομίας»; Από το καινοτόμο επιχειρείν στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Η ανάπτυξη της «Νέας Οικονομίας» σε συνδυασμό με την έρευνα και την ψηφιοποίηση μπορούν να αποτελέσουν την οδό για έξοδό μας από τις οικονομικές συνέπειες που επέφερε η πανδημία του κορονοϊού. Η «Νέα Οικονομία» είναι ουσιαστικά μια λέξη-κλειδί για την περιγραφή νέων οικονομιών υψηλής ανάπτυξης που βρίσκονται στην αιχμή της τεχνολογίας ως κινητήριας δύναμης της οικονομικής παραγωγικότητας. Η «Νέα Οικονομία» θεωρείται ως η στροφή σε μια οικονομία που χρησιμοποιεί την τεχνολογία για τη δημιουργία νέων προϊόντων και υπηρεσιών με ρυθμό που η παραδοσιακή μεταποιητική οικονομία αδυνατεί να ακολουθήσει. Ως βασικότερος πυλώνας της «Νέας Οικονομίας» θεωρείται η καινοτόμος επιχειρηματικότητα. Η επιχειρηματικότητα αλλάζει τον τρόπο που ζούμε και εργαζόμαστε, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, ενώ εισάγει καινοτόμες ιδέες, οι οποίες μπορούν να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να συμβάλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Δεύτερος, αλλά εξίσου σημαντικός πυλώνας της μετάβασής μας στη «Νέας Οικονομία» είναι η ψηφιακή ανάπτυξη, συνοδευόμενη από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Όταν οι νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται ως στρατηγικό εργαλείο από το κράτος, μπορούν να παρέχουν τον σύνδεσμο μεταξύ δημοσίου τομέα και αγοράς για να προσφέρουν καλύτερα αποτελέσματα στον επιχειρηματικό τομέα με έναν πιο βιώσιμο τρόπο.

Το ερώτημα που τίθεται συνεπώς είναι πώς μπορούμε να ενισχύσουμε από τη μία πλευρά την επιχειρηματικότητα, και από την άλλη την ψηφιοποίηση; Το κράτος, αξιοποιώντας κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το επιχειρείν, οφείλει να δώσει ουσιαστικά κίνητρα – επενδυτικά και φορολογικά – στις κυπριακές επιχειρήσεις, προκειμένου να προάγουν τη χρήση της τεχνολογίας σε καινοτόμους τομείς, όπως τη δημιουργία διαδικτυακών επιχειρήσεων και επιχειρήσεων κυκλικής και πράσινης οικονομίας, αλλά και την ψηφιοποίηση της επιχειρηματικότητας στη γεωργία (agrodigital entrepreneurship). Παράλληλα, επιβάλλεται η ανάπτυξη μίας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής, η οποία θα αποσκοπεί τόσο στην ενίσχυση των τοπικών επενδυτών, όσο και στην προσέλκυση ξένων επενδυτών. Το κράτος καλείται να επενδύσει σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επιχειρηματικής επώασης και επιτάχυνσης, ενισχύοντας τη δημιουργία νέων κυπριακών επιχειρήσεων που επενδύουν στη δημιουργία εξειδικευμένων εκκολαπτηρίων καινοτόμων ιδεών και προάγοντας τη σύνδεση των επιχειρήσεων με ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια (μιας και η ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών συχνά προκύπτει από την έρευνα). Τέλος, εξαιρετικής σημασίας είναι και η ανάπτυξη ψηφιακών δικτύων επικοινωνίας, προκειμένου να καταστεί δυνατή η δημιουργία νέων επιχειρήσεων ή η μεταφορά επιχειρήσεων από το εξωτερικό, οι οποίες δραστηριοποιούνται στον τομέα των νέων τεχνολογιών.

Οι νέες τεχνολογίες και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες στην οικονομία να επιταχύνει τον μετασχηματισμό της. Πώς όμως μπορεί το κράτος να ξεπεράσει την «ψηφιακή αποσύνδεση», το χάσμα δηλαδή που δημιουργείται μεταξύ του δυναμικού ψηφιακού μετασχηματισμού και του προϋπάρχοντος ιστορικού των εφαρμογών του δημόσιου τομέα που συχνά λειτουργεί ως τροχοπέδη στο επιχειρείν; Η μεταρρύθμιση απαιτεί την ανάπτυξη των σωστών πολιτικών, νομοθεσιών και υποδομών προκειμένου να ευοδωθεί η ανάπτυξη μιας ακμάζουσας ψηφιακής οικονομίας σε εθνικό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος καλείται να ενισχύσει την ανάπτυξη της «Νέας Οικονομίας» παρέχοντας ολοένα και περισσότερες δημόσιες ηλεκτρονικές υπηρεσίες με σκοπό τη διευκόλυνση του επιχειρείν, αλλά και τη δημοσιονομική εξοικονόμηση. Όσον αφορά στην ανάπτυξη των υποδομών, οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες για τη διευκόλυνση της ίδρυσης επιχειρήσεων, αλλά και την προώθηση των ψηφιακών επενδύσεων καταπολεμώντας το εμπόδιο της γραφειοκρατίας είναι εκ των ων ουκ άνευ.  Αξιοποιώντας κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το κράτος μπορεί επίσης να παρέχει εναύσματα και διευκολύνσεις για σκοπούς ψηφιακής επιχειρηματικότητας, αλλά και προώθησης των οικολογικών τεχνολογιών. Αδιαμφισβήτητα, η ψηφιακή εκπαίδευση των πολιτών είναι καθόλα απαραίτητα, ενώ συνάμα επιβάλλεται και η παροχή κινήτρων για τη χρήση των ηλεκτρονικών υπηρεσιών, όπως είναι η έκπτωση στην καταβολή των κοινωνικών ασφαλίσεων ή και άλλων οφειλών.